Paradise

به دور دست ها که خیره میشوم فارغ از هرگونه خیالی،افق را که می نگرم سایه ای لرزان در برم میگیرد،بوی باران میدهد.به کوه ها مینگریم و به دره ها و مردمانی که از درختان گردن آویز شده اند و با وزش باد تاب میخورند.به لبه پرتگاهی میرویم که رودخانه ای در آن جریان دارد؛خروشان و پر تب و تاب که مرا به خود میخواند و در آرزوی هم آغوشی،غرش میکند.دستانم را گرفته،هنوز هم مثل گذشته وفاداری در آسمان گونه اش می درخشد.محکم تر از همیشه در آغوشم میگیرد و من چه شیرین در آن سیاهی حل میشوم.زوزه گرگ ها را میشنوم و خش خش برگ درختان پاییز را.به ناگه میبوسمش و جانم آتش میگیرد؛شعله ور میشوم.به خنکای رودخانه سقوط میکنم.

چشم که باز میکنم خود را غرقه در آسمانش می یابم.

مشتاقانه چشم آبیش را به من دوخت که روی برفها رد خون را سوی کلیسای سوخته دنبال میکردم.صدای سوختن چوب ها و فرو ریختن برج ناقوس گویی تشویق حاضران بود تا دست در دستش دهم، زوزه در هم آمیخته باد و گرگ های زخمی ردایم را در هم بپیچند و سوی آن خانه که آتش عشق بال فرشتگانش را میسوزاند برای زندگی ابدی بشتابم.